ozgurakarsu

O kadar yakın ki, tanıklık edilen hal... Öyle süslü püslü haller değil. sadece 1 metre kadar yerden yukarda. Çok değil azcık yukarda. Ve bu kadar yakın olması o kadar keyifli ve ürkütücü ki...

Tam bir masalmış meğer.



Teşekkür ederim.

Her saniyesinde, her anında ölümlü olduğunu bilip, zaten ölmüş olduğunu varsaymak değil ölü olduğunu her noktanda her parçanda hissetmek, nasıl bir duygudur, kelimelerin cevapsız ve yeterisz hatta sorunun bile saçma olduğu bir bütünlük değeridir olsa gerek, var dersin, o halde yoksundur dersin, o halde yaşamalısın çünkü ölüsündür, o halde nedir bu telaş, nedir bu birbirimiz ile olan yarış, nedir bu ben daha iyiyim tanıtımı? nedir ne zaman yatağa atarım veya neden beni aldattı düşünceleri, bunlar önemlimidir? her saniye ölüm hissine panik atak denir, fakat panik atak nedir ? panik atak diğip bir başkasının dikkatini kabul edip buna dikkat demek midir ? yoksa kendi dikkatin ile ölümün varoluşu ile özgürce savrulmakmıdır sınırsız ovalarda?

Psikoloji başka ne der ? psikoloji başka ne önerir? senin düşünmemeni seni susturmak seni sindirmek için dikkatini körelticek maddeler mi verir? ama sen keyif olsun diye içersin o maddeleri, neden içersin ? kaçmaktasın yüzleştiğin tüm gerçeklerden, kaçmaktasın tüm alkolün etkisi ile sulanan unuttuğunu sandığın hayatından, o halde neden kaçmaktasın, neden kızmaktasın, neden nefret etmektesin neden kibir duymaktasın? sordunmu neden diye, peki nedne kelimesi ne zaman nasıl niçin çıkmıştır peki ya bunlar...

Sence ben kafası karışmış birimiyim yoksa gayet net birimiyim, hangisi doğru ?

Dikkat güzel bir eylemdir, hatta eylemlerin en güzelidir.

Yürürken gözleri bir anlık devindirip hiç baktınmı ayaklarına, yere nasılda kusursuz bir şekilde basmakta, peki ya bunu uzun süreli izlemeyip hemen yanından geçen çekici dediğin canlıyı, anlık inceleyip, saçlarının devindiğini, kıyafetinin saçlarına zıt şekilde salındığını, peki ya tüm bunları gözlemlerken, karşından gelen kişi olup senin nasıl devindiğini, hiç gözlemledinmi, hiç baktınmı tekrar kendine, sonra sordunmu en son ne zaman aynaya baktın, en son ne zaman aynada kendinle yüzleştin, en son ne zaman aynanın kırıkları ile kendine dönüpde, kırılmadığı sürece aynayı farketmediğini gördün, yürüken bakı ver, bastığın yerdeki tüm taşların üzerindeki ışık hüzmelerine tekrar ve belkide tekrar bir bakış atı ver, bir tanesinin yerden sana baktığını görüceksin tekrar ve tekrar göreceksin ve yukardan üstüne basanın yüzündeki nötr bakışında oluşan ışık hüzmesinde canlanıcaksın, hemen başının arkasından gök yüzündeki yıldızı görüceksin, sonra yıldızı devam ettiriceksin, ve ordan toz bulutu olan kıtaları bile seçemediğin noktayı göreceksin içine dalıcaksın kendini en tepeden incelerken, nasılda yolda anlamsız, gayet aciz, sakin ve özgüvenim yerinde gibi bir saçmalık bir kibir hali ile birşey olmadığını taamen değersiz bir nefes alan organizma olduğunu göreceksin, bu mutlu etmeli, o bastığın taş parçasını artık daha ciddiye almalı, belkide kenardaki kediyi gördüğünde gidip yanına, nasılsın demeli...

Çivi misali tutunmak mı? yoksa dilediğin zaman yok olmak mı ?

Müziğin ritminde savrulan ufak yavru bir baykuş misali, salınmaktayım belkide tüm betonerme çöatılarda, belkide sadece bir kaç adet ağacın rüzgarın gövdesi ile tekrar ve tekrar salınan küçük dallarında, fakat salındıkça sarınmak istiyorum rüzgarın kendisinden, sarındığım her anı slaınarak yapğmak istiyoprum, fakat istememekteyim bunu yapmaktayım, yapmaktayım çünkü baykuşum, yapmaktayım çünkü baykuş olmamaktayım, yapmaktayım çünkü salınmak ile sarınmak kelimelerinin anlamsızlığında kendimi kaybederek süzülmekteyim tüm benliğimde tüm rengimde...